ზიდანი, ფიგუ, რივალდო, ზეედორფი, ეს მხოლოდ მცირე ჩამონათვალია იმ ბრწყინვალე გონების მქონე ნახევარმცველებისა, რომლებსაც მადრიდის "რეალში" უთამაშიათ. ამ დიდი სახელების ფონზე არსებობს ერთი დიდებული ნახევარმცველი, ხოსე მარია გუტიერეს ფერნანდესი (გუტი), რომლის შესახებ გულშემატკივართა აზრი ორად იყოფა. ზოგი მიიჩნევს, რომ ის ერთი ჩვეულებრივი ფეხბურთელი იყო, ზოგი კი გენიოსად თვლის. დღეს სწორედ ამ ფეხბურთელის შესახებ მსურს გესაუბროთ. ჩემი აზრით, იგი უბრალოდ შეუდარებელი იყო. ნამდვილი მაესტრო, რომლიც არასდროს ამოიშლება პირადად ჩემი და, ალბათ, სხვა უამრავი მადრიდისტას მეხსიერებიდან.
გუტი დაიბადა 1976 წლის 31 ოქტომბერს. მშობლები ყველანაირად ხელს უწყობდნენ მას განვითარებაში და 9 წლის ასაკში, 1986 წელს მიიყვანეს მადრიდის "რეალში". მისი ნიჭი შეუმჩნეველი არ დარჩენილა, თავიდანვე ბრწყინვალედ ასპარეზობდა და"რეალის" ყველა ასაკობრივ გუნდში ითამაშა. მისი პროფესიული კარიერა 1995 წელს დაიწყო, ამ წელს იგი "კასტილიაში" ჩაირიცხა.მისი თამაში გულგრილს არავის ტოვებდა, მათ შორის არც "რეალის" იმდროინდელ მწვრთნელს, ხორხე ვალდანოს, რომელსაც ყოველთვის ეიმედებოდა კანტერას მოთამაშეების. 1995 წელს პირველ გუნდში ტრამვიანობამ იმატა, ამიტომ ვალდანომ გადაწყვიტა "სევილიას" წინააღმდეგ გუტი პირველ გუნდში გამოეძახა. ეს დებიუტი იყო 19 წლის ფეხბურთელისთვის, მართალია მან მცირე დრო დაჰყო მოედანზე და, შესაბამისად, რაიმე განსაკუთრებულის გაკეთება ვერ მოახერხა, მაგრამ მთლიანობაში კარგად ითამაშა და მის თამაშზე რაიმე ცუდის თქმის საბაბი არავისთვის მიუცია. სადებიუტო სეზონში გუტიერესმა 9 მატჩი ჩაატარა და 1 გოლის გატანა შეძლო.
იგი უნივერსალი გახლდათ. ნახევარმცველი იყო, მაგრამ თავდამსხმელის პოზიციაც არაერთხელ შეუთავსებია. დებიუტის შემდეგ ყოველ წელს უფრო და უფრო უმატებდა თამაშს. იგი ძალიან მონდომებული, ჭკვიანი და მებრძოლი ფეხბურთელი იყო. შესანიშნავი მოედნის ხედვა ჰქონდა და არასდროს ნებდებოდა. ამ ყველაფრის გამო მალე მოახერხა გუტიმ "თეთრების" გულშემატკივრების გულის მოგება. ძალიან პოპულარული გახდა და ხშირად ჩნდებოდა ჟურნალების გარეკანზე. მისით უამრავი ჟურნალისტი ინტერესდებოდა და ეს ყველაფერი მხოლოდ ბრწყინვალე თამაშის გამო არ ხდებოდა, მის პოპულარობას ხელი იმიჯმაც შეუწყო. უამრავი ტატუ, პირსინგი, საყურე და განსხვავებული ვარცხნილობა, ეს ყველაფერი ფეხბურთელის განუყოფელი ნაწილი იყო.
2000/01 წლების სეზონი საუკეთესო აღმოჩნდა ესპანელისთვის. მან 46 მატჩი ჩაატარა და 18 გოლი გაიტანა. ამ წელს იგი ძირითადად ფორვარდად თამაშობდა. მაშინ "რეალს" დელ ბოსკე წვრთნიდა, იგი ენდობოდა ფეხბურთელს და ყოველთვის აცხადებდა, რომ მისი გაწვრთნა უდიდესი სიამოვნება იყო და სჯეროდა, რომ უდიდეს წარმატებას მოუტანდა კლუბს.
გუტი ხშირად ვერ ხვდებოდა სასტარტო შემადგენლობაში, მაგრამ ყოველთვის მიიჩნეოდა მეთორმეტე ფეხბურთელად. მას ყოველთვის სხვისი ჩრდილის ქვეშ უწევდა თამაში, ეს გასაკვირი არცაა, რადგან მის დროს "რეალში" თამაშობდნენ ისეთი დიდებული ნახევარმცველები, როგორებიცაა: ზიდანი, ფიგუ, ბექემი, მაკელელე, ზეედორფი. მას არც ფორვარდის პოზიციაზე უწევდა სასტარტოში თამაში, რადგან გუნდში მორიენტესი, რონალდო, ანელკა, ნისტელროი და მისი საუკეთესო მეგობარი, რაული იყვნენ. მიუხედავად ყველაფრისა, გუნდს და გულშემატკივრებს გუტის იმედი ყოველთვის ჰქონდათ. იგი ყოველთვის მზად იყო გუნდის დასახმარებლად, ეს ფეხბურთელი დიდ ძალას წარმოადგენდა "რეალისთვის". გულშემატკივრების უდიდესი სიყვარული სწრფად მოიპოვა. ხშირად იყო შემთხვევები, როცა გულშემატკივრები სასტარტოს ფეხბურთელად 12 ადამიანს ასახელებდნენ და ეს მე-12-ე სწორედ გუტი იყო. მისი მოედნის ხედვა უბრალოდ საოცარი იყო, უამრავი შესანიშნავი საგოლე გადაცემით დაგვამახსოვრ თავი თავისი კარიერის მანძილზე.
2006 წლიდან, იმ დროიდან,როცა ზიდანმა კარიერა დაასრულა, გუტი ძალიან ხშირად ხვდებოდა სასტარტო შემადგენლობაში. იგი ძირითადის ფეხბურთელად იქცა და არაერთხელ გამოუყვანია გუნდი მოედანზე კაპიტნის სამკლაურით. ამ პერიოდში "რეალს" მანუელ პელეგრინი წვრთნიდა, მისი მწვრთნელობის დროს გუტის სულ ჰქონდა სათამაშო დრო, მაგრამ მალე კლუბში ახალი მოთამაშეები და ახალი მწვრთნელი, ჟოზე მოურინიო მოვიდა. ამის შემდგ გუტიმ კვლავ მეორე პლანზე გადაინაცვლა. საბოლოოდ კი ფეხბურთელმა გადაწყვიტა დაეტოვა კლუბი და "ბეშიქტაშში" გადასულიყო. მან კლუბი 2010 წელს საუკეთესო მეგობარ, რაულთან ერთად დატოვა. ისინი ერთად თამაშობდნენ "კასტილიაში", ერთად თამაშობდნენ პირველ გუნდში და ერთად დატოვეს კლუბი.
მთლიანობაში გუტიმ რეალში 15 წელი დაჰყო და 15 ტიტული მოიგო. ის არის ფეხბურთელი, რომელმაც "თეთრებთან" ერთად 2 კონტინენტთაშორისი ჩემპიონატი, 3 "ჩემპიონთა ლიგა", 1 უეფას "სუპერ თასი", 5 "ლა ლიგა" და 4 ესპანეთის "სუპერ თასი" მოიგო.
მიუხედავად ყველაფრისა, იგი მაინც არ არის სათანადოდ დაფასებული. ეროვნული ნაკრების რიგებში მხოლოდ 13 შეხვედრა ჩაატარა, ეს კი ნამდვილად მეტყველებს მის დაუფასებლობაზე.
იგი გენიალური ფეხბურთელი იყო, ნამდვილი ლეგენდა, დაუღალავი მებრძოლი. მთელ სულსა და გულს დებდა მოედანზე და მაქსიმალურად იხარჯებოდა საყვარელი გუნდის წარმატებისთვის. სიტყვები არ მყოფნის ამ ფეხბურთელზე სასაუბროდ, იგი უბრალოდ გენიალური იყო. უდიდესი ადამიანი, რომელიც გუნდის საკეთილდღეოდ ყოველთვის საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმს აკეთებდა.